یافت می نشود!

چشماش رو باز کرد. رو پهلوی چپش توی رختخواب غلطید٬ دستهاشو تکیه داد کنار تشک و بلند شد نشست. دستهاشو گذاشت روی صورتش و کشید روی محاسنش. بعد همونجا توی رختخواب سرش رو گذاشت به سجده و آروم گفت: الحمد لله الذی احیانی بعد ما اماتنی و الیه النشور... شونه هاش مثل همیشه می لرزیدن وقتی اینا رو می گفت. سرش رو که بلند کرد صورتش خیـــــس اشک بود. دونه های اشک روی صورتش می غلطیـــدن و توی محاسنش گــــم می شدن. یه صدائی مثل ویـــــــــز توی گوشش می پیچید. مثل هر شب باز همون صدا بود که با لفظ «آقــــــا» بیدارش کرده بود! اومد توی حیاط.  برگ درختهای توی حیاط  با بادی که می وزید بهم می خوردن و صدای فیش فیش اونا می پیچید توی گوشهاش. گونه هاش خنک شده بود. سرش رو بالا گرفت و نگاهش رو دوخت به آسمون و شروع کرد به خوندن آیات آخر سوره آل عمران: «ان فی خلق السموات و الارض و اختلاف الیل و النهار لایات لاولی الالباب الذین یذکرون الله قیاما و قعودا و علی جنوبهم...»  سرش رو گذاشت روی دیوار و اشکهاش دوباره غلطیدن روی صورتش. گریه می کرد؛ درست مثل آدمهایی که از بیچارگی سرشونو میذارن به دیوار و میزنن زیر گریه... پله ها رو آروم و بی سر وصدا اومد پائین و توی تاریکی رفت یه گوشه حیاط. کنار حوض که اومد٬ آستینهاشو زده بود بالا تا وضو بگیره. نشست رو لبه حوض و انگشتر عقیقش رو در آورد و گذاشت یه طرف. دستشو برد توی آب حوض و یه مشت برداشت... سرش رو انداخته بود پائین و اشکهاش می چکیدن توی آب حوض. مشتش خالی شده بود. دوباره دستشو کرد توی آب و یه مشت برداشت و زد به صورتش... اومد توی اتاق و سجاده اش رو توی تاریکی پهن کرد. گوشه اتاق٬ مصلای نمــــــــاز شبش بود. همیشه به مصلــــــی که می رسید دیگه تو حال خودش نبود انگار... گوشه عمامه اش رو تحت الحنک کرد و مثل همیشه با خشوع کامل ایستاد به نماز...

***

پی نوشت یک: یافت می نشود گشته ایم ما!!!

پی نوشت دو: در اولین ساعات عید سعید قربـــــــــــان٬ سنت آپ کردن در روزهای یکشنبه رو با یه آپ یهــــــویی(!) شکستیم و اومدیم که عید رو تبریک بگیم به محضر انـــــــــــــــور رفقا. اسعـد الله ایامکم! 

پی نوشت سه: عید قربان هر سال٬ برای این حقیر با یاد عالم نحـــریر و عارف بالله مرحوم آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (رضوان الله علیه) ـ‌ صاحب کتاب شریف «لقاء الله» ـ که مقارن نماز ظهر روز عید قربان به مقصد اعلی نائـــل شدن٬ همراهه. هر کاری کردم که نیام و یادی از ایشون نکنم تا برنامه بروز کردنم طبق معمول یکشنبه ها سر جاش باشه٬ نشد! نشد دیگه چیکار کنم؟ دوستان غالباً با پست زدن در مورد فلسفه عید قربان٬ قلم فرسائی کردن توی وبلاگهاشون. از اونجائی که بنده سوات نوشتن در این باب رو ندارم٬ بنا رو بر این گذاشتم که مطالب علمی رو توی وبلاگ دوستــــــــان بخونم و اینجـــــــــا٬ به یادی از میرزا جــــواد آقـــــا ملـــکی تبریــــــــــزی (رضوان الله علیه) تبرک و اکتفـــــــــا کنم که البته آثــــــــــــــار خودش رو داره (عند ذکر الصالحین تنزل الرحمة). قلب قاسی حقیر که به شهادت اطباء٬ آثاری از حیات در اون دیده نمیشه٬ بعد از نام مبارک رسول الله (ص) با اسم این عالم ربانی گهگاه توش تغییر حالت ایجاد میشه (محض ریاء٬ جهت اطلاع!).

پی نوشت چهار: گفتن که «وصف العیش٬ نصف العیش!» فلذا٬ ما حالات ایشون رو موقع آماده شدن برای نماز شبشون (چنانکه نقل شده) برای دوستان اهل صفا وصف کردیم٬ انشاء الله از اون «نصف العیش» بهره ای عاید حقیر و رفقای اهل صفا شده باشه.

پی نوشت آخر: ایشون توی کتاب «اسرار الصلواة»٬ صفحه ۲۸۸ (متن عربی) اونجایی که در مورد «نماز شب» به سخن پرداختن٬ به حدیثی از رسول اکرم (ص) در باب بیدار شدن انسان توسط فرشته ها در سحرگاهان اشاره کرده و بعد می فرمایند: «لا تکن کافرا بهذه الاخبار و امن بها و انی اشهد الله انی اعرف من المتهجدین من کان یسمع من یوقظه و ینادیه وقت تهجده فی اوائل امره بلفظة آقا» یعنی «این احادیث را رد نکن و باور داشته باش و من خدا را شاهد می گیرم که کسی از اهل تهجد را می شناسم که در اوائل امر٬ در وقت نماز شبش صدای کسی را می شنید که او را با لفظ آقا بیدار می کرد!» به گفته بعضی از بزرگان٬ این شخصی که با صدای فرشته برای نماز شب از خواب بلند می شده خود میرزا جواد آقا (رضوان الله علیه) بوده که برای پرهیز از توهم خودستایی٬ این حقیقت رو با این عبارت بیان کرده.

پی نوشت آخرتر(!): نمی خوام بگم برای مطالعه احوالات ایشون (که علامه طباطبائی از توصیف اون اظهار عجز فرمودن) به فلان کتاب مراجعه کنید. هیچ کتابی مثل سه کتاب درخشانی که از ایشون بجا مونده معرف احوالات ایشون  نیست. بخونید!