همه چیز...

«اگر نماز را تحفظ کردید همه چیزتان محفوظ می ماند»

این جمله از سید العلمـــــاء الربانیـّین و فخر العرفــــــاء الکاملیـــــن حضرت آیت الله العظمی مرحوم حاج سید علی آقا قاضی طباطبائی تبریزی (رحمة الله علیه) و فرازی از یکی از وصیت نامه های رسیده از ایشان است. متن کامل این وصیت نامه در کتاب ارزشمند «صفحات من تاریخ أعلام النجف الأشرف» تألیف فرزند دانشمند ایشان جناب آقای سید محمد حسن قاضی (زید عزه العالی) موجود است. این سفارش ایشان راجع به نماز٬ الحق عجیب ترین سخنی است که از بزرگان در مورد نماز نقل شده و حاوی نکات بسیار زیاد و مسلماً اسراری است که برای اهل آن روشن است. من هر وقت که توفیق خواندن نماز اول وقت دست می دهد و فکر می کنم که دارم نماز را تحفظ می کنم(!) یاد این جمله مرحوم قاضی(ره) می افتم. بعد هم بلافاصله، یک یک یاد چیز هایی می افتم که حالا که دارم نماز را تحفظ می کنم انشاء الله محفوظ و سر جایشان هستند و  اتفاقی برایشان نمی افتد. اول٬ یاد کارم می افتم و اینکه با چه خون دل خوردنی قضیه استخدام در هیأت علمی حل شد. بعد یادم می افتد که انشاء الله ما امتحان برد تخصصی را با موفقیت پشت سر خواهیم گذاشت و از پایان نامه دفاع خواهیم کرد و دکترا را انشاء الله خواهیم گرفت و آنهم محفوظ است انشاء الله! بعد یاد چیز هایی می افتم که در آینده بدست خواهم آورد و انشاء الله محفوظ هستند. بعضی وقتها هم این جمله موقعی یادم می افتد که وقت نماز است و کار واجبی دارم که باید دنبالش بروم و بین نماز اول وقت خواندن و انجام آن کار واجب مردد هستم. اینجا این جمله خیلی به دردم می خورد و برای اینکه آن کار واجب محفوظ بماند نماز را تحفظ می کنم و اول وقت بجا می آورم!! خلاصه یاد «همه چیز» های خودم می افتم... ولی همیشه از خودم پرسیده ام که واقعاً این جمله پر از اسرار که وصیتی است از عالمی ربانی و عارفی راه رفته و واصل٬ برای همین گفته شده که ما انگیزه نماز اول وقت خواندن پیدا کنیم برای چیزهای پستی که دل به آنها بسته ایم یا بهتر بگوییم که دل را اسیر آنها کرده ایم؟ اصلاً دلی که در گرو این اسارتهاست مگر در گرو نماز هم در می آید؟ چنین دلی که سر نماز با همه چیز هست غیر از خدا باید کدام نماز را تحفظ کند؟ مرحوم آیت الله میرزا علی اکبر مرندی(ره) می فرموده اند که: آقای قاضی (ره) ما را خسر الدنیا و الآخره کردند!! و می فرموده اند که ایشان ما را از قید دل به دنیا و آخرت سپردن رها کرده و متوجه خدا کردند. واقعاً مراد مرحوم قاضی(ره) از «همه چیز» در این جمله چه بوده؟ شاید هم «همه چیز» ما با «همه چیز» کسانی که مخاطب این وصیت نامه بوده اند (ظاهراً آنرا برای شاگردان خود نوشته اند) فرق داشته باشد و توی «همه چیز» آنها چیزهایی پیدا شود که ما نداریم و محفوظ ماندن آنها برای ما معنا نداشته باشد. ولی گذشته از همه اینها٬ آن چیزی که این جمله مرحوم قاضی(ره) را برای من عجیب جلوه می دهد و باعث شده که این جمله را همیشه به یاد داشته باشم سؤالی است که این سخن عجیب در ذهن من ایجاد کرده و جواب آنر هنوز پیدا نکرده ام. و آن اینکه چه سرّی در تحفظ نماز هست که به «همه چیز» انسان ربط پیدا می کند؟ جوابهایی می شود با آسمان و ریسمان کردن و برهان چیدن برای این سؤال پیدا کرد ولی واقعاً سرّی که خود مرحوم قاضی(ره) به آن واقف شده کدام است که چنین بیان عجیبی فرموده اند؟ هر چه هست این جمله محصول معرفت ایشان به حقیقتی از حقایق عالم است که از باز بودن باب اسرار حق و مکشوف شدن حقایق ملکوت برای ایشان  خبر می دهد. رحمة الله علیه رحمة واسعة